Rozdział 6 - WSZYSTKO, CO JEJ KAZANO

 Rozdział 6

Wszystko, co jej kazano

Istnieje teoria, jakoby osoby ze snów, które uznajemy za kogoś, kogo nie znamy, tak naprawdę przewinęły się już w naszym życiu. W końcu żyjemy w morzu, ba! Oceanie ludzi. Dom, ulica, park, szkoła. Tysiące osób, które pojawiają się w ciągu całego naszego istnienia. Tyle ser bijących w jednym rytmie. Jedna wielka Ziemia, złożona z miliardów oddechów.

Czy kiedykolwiek powtarzał się Wam jakiś sen? Trzy, cztery, a może kilkanaście razy. Tak, że znaliście go na pamięć oraz wiedzieliście, jak się zakończy? A może nigdy się nie kończył i chcieliście wreszcie poznać zakończenie? Niektórzy tak mają.

Maja była jedną z nich. Owszem była zwykłym człowiekiem. Czasami nie pamiętała tego, co śniła. W końcu nikt nie ma takich zdolności. Jednak w zamian za to, pamiętała jeden sen, który jej mózg ulubił sobie powtarzać.

Była mała. Widziała o tym, ponieważ było jej bliżej do ziemi niż zazwyczaj. Dzień był słoneczny, a drzewa stały nieruchomo. Powietrze było nasiąknięte wilgocią. Zbliżała się ulewa, chociaż nic na to teoretycznie nie wskazywało. Zresztą to był tylko sen, a one mają to do siebie, że zadziwiają swoją konstrukcją.

W swoim śnie widziała, jak bawi się lalką. Była ona zwykłą szmacianką z oczyma zrobionymi z niebieskich guzików. Znajdowała się na placu zabaw, jednak nikogo z nią nie było. Opuszczone huśtawki oraz zjeżdżalnie były przerażające. Wymarłe.

– Tala – mówiła do lalki. Tala mieszkała w zamku z piasku. Była jej księżniczką. Była, dopóki zamek nie runął, jak to zwykle bywa z tymi z takiego nietrwałego materiału.

Dziecięca wyobraźnia bywała krucha.

Właśnie wyprawiała wielki bal, gdy na jej małe ciałko padł cień. We śnie zmrużyła oczy i spojrzała do góry.

Zobaczyła mamę. Jej rude włosy i ciepłe zielone oczy z brązowymi plamkami.

– Majeczko, chodź do mnie – usłyszała głos. Ręce mamy były bezpieczne, więc gdy zostały wyciągnięte w jej kierunku, bez wahania weszła w ich objęcia. – Chodźmy do domu, skarbie.

Maja pokiwała głową. Tala wisiała bezwładnie w jej drobnej dłoni. Szorstki materiał, z jakiego była zrobiona, drażnił delikatną skórę. Dziewczynka i tak lubiła to uczucie igiełek na ciele za każdym razem, gdy dotykała lalkę.

Mama pogłaskała ją po głowie i wzięła pod rękę. Poszły w kierunku jakiegoś samochodu.

Dziewczynka ufnie robiła wszystko, co jej kazano, w końcu była razem z mamą.

Obudziła się dość gwałtownie. Budzik obwieścił światu, że jest godzina siódma. Maja jęknęła cicho w poduszkę. Tak bardzo nie chciało się jej iść do szkoły. Sprawdzian z chemii oraz kartkówka z angielskiego nie motywowały jej zbytnio do ruszenia się z łóżka. Najchętniej leżałaby w nim cały dzień, czytając ciekawą książkę.

Lenistwo było jej największym grzechem. Chociaż wszyscy znajomi chwalili jej organizację czasu, to że zawsze miała wszystko przygotowane terminowo i była przygotowana na lekcje, ona wcale tego u siebie nie widziała. Do każdej roboty musiała się zbierać co najmniej dwa razy.

Osobliwa była też jej motoryka zadań. Gdyby miała do wyboru nauczenie się matematyki, a posprzątanie szafy, które zawsze odkładała, wybrałby to drugie i nie potrafiłaby tego wytłumaczyć.

Taka po prostu była.

Przetarła oczy. Ciało było ospałe i niezdatne do jakiegokolwiek ruchu.

– No daaaalej, Maja – powiedziała i ziewnęła jednocześnie. – Dzisiaj tylko sześć godzin w tym wariatkowie.

Wsunęła na stopy kapcie i niemrawo, szurając po podłodze, poszła do kuchni.

Masło leżało wyciągnięte, widocznie mama wcześniej przewidziała, że będzie chciała zrobić sobie kanapkę. Albo po prostu zapomniała schować do lodówki – zauważyła rudowłosa.

Szybko pokroiła kawałek szynki, posmarowała kromkę chleba masłem i zjadła wszystko z apetytem. Nie była fanką zbyt obfitych śniadań.

Poranna toaleta również przebiegła dość pośpiesznie. Potem wciągnęła na siebie swoją ulubioną koszulę i dżinsowe spodnie. Przeciągnęła po włosach szczotką, by wyglądały chociaż trochę przyzwoicie, co było dość trudnym wyzwaniem. Na ogół były proste, ale zdarzały się takie dni, gdzie warunki klimatyczne powodowały nieoczekiwane skręty. I nijak zdarzało się to przewidzieć.

Ubrała kurtkę, założyła szalik i sprawdziła jeszcze raz zawartość plecaka. Kiedy wszystko zostało odfajkowane, zakluczyła* drzwi i wyszła z domu.

Zastanawiała się jak zachować się w szkole. Czy Sandra się do niej odezwie? Czy poprzedni dzień pójdzie w niepamięć? Nie mogła tego jednoznacznie stwierdzić. Sandra była dość prostolinijną osobą, ale chwilami przebrzmiewała u niej duma.

Nigdy nie umiała pierwsza przeprosić lub wyciągnąć rękę na zgodę, nawet gdy wina leżała tylko po jej stronie.

Owszem tym razem to była jej wina – Maja była tego świadoma. Znowu nie zgodziła się z nią wyjść. Z drugiej strony jednak tlił się w niej bunt. W końcu zaproponowała jej to tak późno. Wręcz przed faktem dokonanym. Jak Sandra mogła od niej wymagać, że się zgodzi? W końcu każdy ma własne obowiązki, a jak wiadomo, one zwykle są przed przyjemnościami.

Stała na rozdrożu. Nie wiedziała jaką decyzję podjąć. Gdy sama nie przeprosi, ta niezgoda może ciągnąć się dniami lub nawet tygodniami. Naprawdę lubiła Sandrę. Była taka przyjacielska, zawsze skora do pomocy. Dusza, nie człowiek.

Ale...

Dlaczego to zawsze od niej wymagano pierwszego kroku?

Westchnęła. Wiatr smagał ją po twarzy i plątał włosy. Maja zanotowała w myślach, że już chyba najwyższa pora kupić sobie porządną czapkę. Jeszcze brakowało jej przeziębienia, gdy tak wszyscy przypominają o testach i co chwila robią sprawdziany.

O ile pogoda dnia poprzedniego była idealna, to dzisiejszy dzień zaczął się okropnie. Niebo było ciemnoszare, jakby zaraz miał lunąć deszcz. Do tego ten okropny wiatr.

To wszystko zwiastowało jesienno – zimową deprechę. Nic dziwnego, że nie chciało się jej wstać.

Gdy doszła do szkoły wszyscy wydawali się przygaszeni. Nie było biegających pierwszaków ani plotkujących trzecioklasistek, które znała z widzenia. Każdy patrzył w telefon bądź rozmawiał z kimś burkliwym tonem.

– Cześć Maja – usłyszała głos. Odwróciła się w stronę kierunku, z którego dobiegał. Tuż za nią, przy schodach prowadzących na piętro stał Michał.

– Hej. Okropna pogoda, co nie?

– Masz rację. Gdyby nie sprawdzian z chemii, to na serio. Nie ruszyłabym się z domu – przyznała się.

– Haha, to byłby dobry wybór – powiedział, śmiejąc się.

Maja zrobiła krok w kierunku schodów prowadzących na poziom piwnic, tam gdzie znajdowały się szatnie.

– Idziesz do szatni? W sumie to głupie pytanie. Pójdę z tobą, dawno nie gadaliśmy.

– Okej – Maja zawahała się. W sumie to lubiła Michała. Kiedyś zażartowała nawet, że to w ramach solidarności, ponieważ jako jedyni w klasie mieli rude włosy. Pomijając to, mieli parę wspólnych cech. Obydwoje dobrze się uczyli, może nawet rywalizowali o najlepsze oceny, ale w gruncie rzeczy byli przyjaźnie do siebie nastawieni. Nie raz podpowiadali sobie na sprawdzianach, gdy jedno z nich zawiodło.

Jednak od połowy drugiej klasy Górecki bardziej zaangażował się drużynę piłkarską, w której był wraz z Tomkiem, przez co rozmawiali ze sobą coraz rzadziej, choć starali się do siebie zagadywać. Tamten dzień był jednym z pierwszych od dwóch tygodni, kiedy mogli ze sobą dłużej porozmawiać.

– Jak tam w drużynie? – spytała z ciekawości.

– Na razie ostro trenujemy. Od wiosny mamy startować w zawodach międzyszkolnych. Wiesz, to ostatnia szansa dla naszego rocznika, by zdobyć jakieś przyzwoite miejsce.

– Racja – przyznała dziewczyna – ciężko mi uwierzyć, że już za rok o tej porze wszyscy będziemy w różnych szkołach.

– Masz już jakąś szkołę na oku? – spytał chłopak z ciekawością.

Maja wzruszyła ramionami. Nie planowała tak dalekiej przyszłości, skoro nie wiedziała, co się stanie w ciągu kilku tygodni, a co dopiero miesięcy. Może zmieniać zdania co chwilę, a akurat wybranie szkoły ponadgimnazjalnej nie jest prostym wyborem. Nie w wieku szesnastu lat. Gdy jeszcze niczego nie jest się pewnym. W szczególności w sytuacji dziewczyny.

– Nie. Może po tym semestrze... Jeszcze nie za bardzo wiem, co robić. A ty?

– Myślę nad dwójką albo ósemką – Michał uśmiechnął się

– Oho, grubo – rudowłosa przypomniała sobie wszystko, co wiedziała o tych szkołach. Obie miały dość wysokie standardy.

– Taa... Wiesz, jak to mówią. Trzeba mierzyć wysoko.

– Upadek wtedy jest bardziej bolesny.

– Wiem, ale chciałbym spróbować niż później gdybać „A co by było, gdybym jednak poszedł...?”

Maja powiesiła kurtkę na swoim wieszaku. W pozostałych szatniach też było parę osób. Gdy spojrzała na szatnię klasy 3e na szczęście, nie wypatrzyła Adriana.

– Chciałabym mieć tyle odwagi – powiedziała na głos.

– Serio? – zdziwił się Górecki. – Zawsze – hmm – uważałem, że masz jej w nadmiarze.

Rudowłosa uniosła brew w niedowierzaniu.

– Naprawdę. Zawsze muszę się parę razy zebrać w sobie, aby cokolwiek zrobić, chociaż teraz i tak jest lepiej niż na początku gimnazjum.

– Nie widać tego po tobie – policzki chłopaka pokryły się rumieńcem, ale to jakoś nie speszyło Mai. Przy Michale czuła się swobodnie.

Co przypomniało jej o poprzednim dniu.

– Ha! To przez mój kamuflaż i pokerową twarz – zażartowała, myśląc czy nie poruszyć kwestii tego, co wczoraj zobaczyła po wyznaniu Tomka w zachowaniu Michała.

Chłopiec roześmiał się.

– Fajnie, że tak sobie rozmawiamy. Jakoś ostatnio nie było okazji.

– Tak, zauważyłam, że więcej czasu spędzasz z chłopakami. Z Tomkiem – podkreśliła.

Wcześniej rozpalone policzki Michała zbladły. Dla oka kogoś postronnego było to prawie niezauważalne, ale dla Mai stało się to dość oczywiste. Wręcz oczekiwała tego.

– Huh, no wiesz. Drużyna.

– Yhym – mruknęła z umiarkowanym sceptycyzmem. – Skoro tak twierdzisz. Nie naciskam.

Maja chciała, aby Michał wiedział, że ona się czegoś domyśla. Sądziła, że warto byłoby, gdyby wiedział, iż ona nie ma nic przeciwko.

Bądź co bądź rówieśnicy to sępy – czekają tylko na chwilę słabości, a ona nie chciała zostać skatalogowana jako taki padlinożerca.

– Nie wiem, o czym mówisz – wykręcił się. – Masz zadanie z wosu?

Rudowłosa spojrzała na niego z ukosa. Końcówki uszu miał zaróżowione, biło od niego zawstydzeniem, a może raczej zażenowaniem.

– Mam – nie powiedziała nic więcej. Widocznie niepotrzebnie cokolwiek mówiła. Nie chciała, aby się zamknął. To nie tak miało wyglądać.

Weszli spokojnie na pierwsze piętro, gdzie miała się odbyć lekcja wiedzy o społeczeństwie z panem Adenauerem.

Michał milczał. Albo nie chciał przyjmować tej rozmowy do świadomości, albo po prostu chciał o tym zapomnieć i nie wracać.

Ludzie czasami uciekają przed wszystkim, jakby to miało w czymkolwiek pomóc – pomyślała Maja. W duchu poczuła się hipokrytką. Ile razy ona sama unikała wszelakich sytuacji, by nie móc ich rozwiązywać.

Skoro już o tym pomyślała, rozejrzała się dookoła, by zobaczyć, czy Sandra już jest pod salą.

Była i nawet nie zaszczyciła jej spojrzeniem, tylko kontynuowała swoją rozmowę z Kingą.

– Pokłóciłyście się – spytał Michał.

– Skoro ty nie odpowiedziałeś mi, ja nie muszę tobie – rzuciła chłodno Maja.

Chłopak spojrzał na nią z urazą.

Rudowłosa przygryzła wargę. Czasami mówiła o jedno słowo za dużo i powodowało to jeszcze większy bajzel. Mogła milczeć. Milczenie jest złotem.

Zostawiła go samego, a sama usiadła na ławce.

Wiedziała, że tak będzie. Ogólnie rzecz biorąc, jej miejsce w klasie nie było złe. Z racji tego, że dobrze się uczyła, wszyscy garnęli do niej na sprawdzianach czy kartkówkach. Rozmawiała z innymi, miała kolegów. Jednak zawsze starczył jeden błąd, by to wszystko zniknęło.

Zła decyzja, nieodpowiednia odpowiedź.

Nasuwało się wtedy pytanie, które zadaje sobie każdy: Dlaczego ja?

Nie zauważyła, aby inni mieli problemy, a może inaczej – nie tyle ile ona sama. Zupełnie jakby była magnesem na wszystkie takie sprawy. Ile kłopotów może dźwigać jedna osoba, zanim nie wytrzyma?

Szkoła, dom, przyjaciele. Gdziekolwiek spojrzeć na horyzoncie widniały burzowe chmury i nie zapowiadało się, by szybko wyszło zza nich metaforyczne słońce.

Maja westchnęła. Zrobiło się jej smutno i to nie tak, jak zwykle. Chłód przeniknął ją na wskroś, aż do serca. To była samotność. Najgorsze, co chodziło w parze z kłopotami.

Nikt tobie wtedy nie mógł pomóc.

Nagle poczuła, że czegoś jej brakuje. Zmarszczyła czoło. To było takie nieswoje uczucie. Tak, jakby nie była całkowicie pełna. Była sfrustrowana. Nie wiedziała, o co jej chodzi. Wzruszyła ramionami, może później zrozumie, o co chodzi.

Ponownie westchnęła. Gdy nikt się do ciebie nie odzywa w szkole, tak naprawdę nie masz nic do roboty.

Zadzwonił dzwonek, a wraz z nim do sali pan Wojciech otworzył drzwi. Nigdy się nie spóźniał, bo nie chciał tracić cennych minut lekcji.

Twierdził, że jedna godzina tygodniowo, to dla niego stanowczo za mało, więc nadganiał lekcję, jak tylko się dało.

– Dzień dobry – rzucił na powitanie, od razu siadając przy biurku, sprawdzając obecność. – Cieślak!

– Jestem – odpowiedział kolega Tomka, który razem z nim i Michałem był w drużynie piłkarskiej.

– Czarnkowska!

– Jestem.

– Dębkiewicz!

– Obecna – powiedziała Maja.

Nauczyciel wywołał jeszcze kilkanaście osób, aż doszedł do „N”

– Nowak!

– ... – Maja rozejrzała się. Nigdzie nie zauważyła Maćka. Owszem często wychodził późno do szkoły, ale zawsze cudem zdążał na lekcję.

Kiedy cała lista została sprawdzona, pan Adenauer przeszedł do tematu lekcji.

Sądownictwo w Polsce było dość nudne. Instancyjność, odwoływanie się – słowa te krążyły w głowie dziewczyny. Słuchała jednym uchem, by to zanotować, a drugim pojęcia od razu wylatywały. Wiedziała, że i tak nic nie spamięta z lekcji i w domu będzie musiała wszystko przeczytać jeszcze raz.

Ten dzień nie zaczął się dobrze.

Lekcje mijały jej stosunkowo wolno. Nikt nie zamienił z nią więcej niż parę słów. Widocznie Sandra musiała coś powiedzieć albo inni coś dopowiedzieli. Na przerwach siedziała ze słuchawkami na uszach, słuchając co smętniejszych kawałków, tak by się jeszcze bardziej dobić. Sprawianie sobie bólu było jedną z najlepszych rozrywek ludzkości. Nie ma to, jak dotykanie bolącego zęba lub budowanie nowego rodzaju broni. Ludzkość miała i nadal będzie mieć tendencję do masochizmu.

Czekała ją jeszcze lekcja zajęć artystycznych – z czego w tym tygodniu wypadła plastyka, a jej nie lubiła najbardziej – oraz polskiego.

Zwykle na obu tych zajęciach siedziała z Sandrą, a teraz nie wiedziała jak będzie wyglądać sytuacja.

Parę minut później wszystkie wątpliwości uleciały. Jej przyjaciółka usiadła z nią, ale nie powiedziała ani jednego słowa. W każdym razie nie do niej. Odwracała się do tyłu do Darii i Tomka, zaczepiała siedzącą z przodu Kingę, a z nią nic. To jest bolesne – pomyślała Maja – Za każdym cholernym razem.

Maja szczerze nie lubiła kobiety, która uczyła tego szatańskiego przedmiotu. Pani Iwona Kołodziejczyk była kobietą dobiegającą pięćdziesiątki. Cały jej charakter można było opisać w trzech słowach: uparta, zawzięta, perfekcjonistka. Siedemdziesięcioprocentowy roztwór jadu w ciele człowieka.

Nie dość, że na jej lekcjach liczył się talent, a nie chęci, to najgorsze były projekty grupowe, jakie zadawała raz na dwa miesiące w zależności od własnego humoru.

– Moi drodzy, pierwszy projekt w tym roku będzie robiony w parach. Z racji tego, że jest was parzyście, nie widzę żadnych problemów. Dobranie się zostawiam wam, nie zamierzam się wtrącać. Tematem projektu będzie wasze hobby i zainteresowania. Format dowolny, wielkość pracy co najmniej kartki A3 – mówiła, a w klasie tworzył się coraz większy szum. Już powoli zaczynały się tworzyć pary. Maja z nadzieją zerknęła ku przyjaciółce, ale ta siedziała niewzruszenie. – Oczywiście cała kompozycja musi być spójna i tematyka musi się zgadzać, nawet jeśli wasze zainteresowania się całkowicie od siebie różnią.

– A na, kiedy to? – spytał ktoś z rzędu przy oknie.

– Po świętach. Na pewno się wyrobicie, tylko nie odkładajcie niczego na ostatnią chwilę – przestrzegła – A teraz otwórzcie zeszyty i zapiszcie temat.

Oczywiście po lekcji okazało się, że Sandra wzięła do pary Kingę, a to skazało Maję na bycie w parze z jedyną osobą, która była nieobecna dzisiaj na lekcji. Trudno – pomyślała Maja. – Nieszczęścia chodzą parami. Ostatni polski okazał się nawet przyjemną lekcją. Omawiali jeden z wierszy Stanisława Barańczaka, który bardzo lubiła. Dodatkowo nauczycielka okazała się miłosierna i nic nie zadała, a kazała jedynie przeczytać krótką notkę biograficzną o Barańczaku.

Michał kiwnął jej głową na pożegnanie, gdy wychodziła z klasy. Sandra nic nie powiedziała. Jedynie podczas zajęć, gdy spytała ją o korektor, zaszczyciła ją jakimkolwiek zdaniem.

Mówi się trudno, żyje się dalej – pocieszyła siebie rudowłosa – Kiedyś jej przejdzie. Pytanie brzmi: Kiedy?

Wpadła jeszcze do pani Joli – bibliotekarki – i spytała się czy może skserować parę kartek. Tak tylko Maciek wepnie kartki do zeszytu i już będzie miał notatki z lekcji – stwierdziła – Niech zna moją dobroć.

Po wyjściu ze szkoły poczuła się trochę lepiej. Niebo nadal miało tę ciemnoszarą barwę, ale nie było tak zimno, jak rano. Tym razem poszła prosto do domu, przecież musiała jeszcze powiedzieć Maćkowi o plastyce i dać lekcje. Nie minęło dziesięć minut, a już widziała już swoje bloki.

– Dzień dobry, pani Agato – powiedziała do sąsiadki, która wchodziła do bloku. Mieszkała tuż pod nimi, przez co słyszała wszystkie kłótnie domowe. Jednak jak to bywa w sąsiedztwie – ignorowała to.

– Dzień dobry, Maju. Już ze szkoły? – postawiła siatki na ziemi. Była już kobietą przed osiemdziesiątką, więc została już nadgryziona przez ząb czasu. Maja pamiętała ją jeszcze jako młodszą dziarską i energiczną kobietę – babuleńkę z dorosłymi dziećmi. Teraz pani Agata miała już wnuki, z czego najstarszy miał już sześć lat.

– Tak.

– Słuchaj, dziecko. Miałam to powiedzieć twojej mamie, ale jej nie widziałam, więc powiem tobie. Jak wychodziłam do sklepu, widziałam jak ktoś schodził z waszego piętra. A wiesz, że pani Dobrzynieckiej nie ma, więc to prawdopodobnie był ktoś do was.

Rudowłosa przypomniała sobie sytuację z poprzedniego dnia.

– Widziała pani, kto to był?

– Niestety nie. Już mignął mi w drzwiach wyjściowych.

Prawdopodobnie pani Agata mówiła prawdę. W tym wieku jej jedyną rozrywką były trzy rzeczy. Primo – rozpieszczanie wnuków, secundo – oglądanie telenowel, tertio – podglądanie życia sąsiadów. Chociaż osobiście nie przeszkadzało to dziewczynie, ponieważ do tej pory nie mieszała się do życia jej rodziny, to żal jej było nowych lokatorów, którzy byli wprost przesłuchiwani przez nią. Nikt nie mógł umknąć jej wzrokowi.

– Dziękuję, że pani mi to powiedziała. Przekażę rodzicom.

– Nie ma sprawy, po prostu mnie to zaciekawiło. Jeszcze nie wiesz, jak to jest nie mieć własnego życia – zażartowała staruszka.

Maja uśmiechnęła się blado. Odprowadziła staruszkę do jej klatki schodowej i pomogła zanieść najcięższą siatkę.

– Miłego dnia.

– Nawzajem, dziecko. Pozdrów rodziców.

Maja weszła do mieszkania.

Tym razem, nie tak jak poprzedniego dnia, nikogo nie było. Była dopiero druga. Dziewczyna nie była głodna. Odłożyła plecak do pokoju i odwiesiła kurtkę wraz z szalikiem. Przez podwinięte rolety w oknie widziała Maćka, co przypomniało jej o tym, że musiała mu przekazać wiadomości i lekcje. Niestety nie miała nic na telefonie, więc nie miała jak się spytać go, czy może do niego przyjść.

Otworzyła okno.

Kiedy byli młodsi mieli swoje sposoby na kontaktowanie się ze sobą, a teraz przyszła pora, by je wykorzystać. Na parapecie stała doniczka z rośliną, którą zasadziła w te wakacje. Przy podstawce leżało kilka małych otoczaków, zebranych podczas któregoś z wypadów nad jezioro.

Wzięła jeden do ręki i się zamachnęła. Nie martwiła się o to, czy uderzy w szybę. Przez lata doświadczeń trafiała idealnie.

Między budynkami rozległ się cichy stukot. Kamyk uderzył we framugę okna.

Maja zobaczyła, jak Maciek podchodzi do okna i je otwiera.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Dawno tego nie robiłaś! – krzyknął.

Rudowłosa wzruszyła ramionami.

– Mogę do ciebie przyjść? Mam lekcję.

Mina czarnowłosego zrzedła.

– Czyli tak po prostu się nie stęskniłaś? Wpadaj.

Dziewczyna uniosła kciuk w górę i zamknęła okno.

Wyrwała z leżącego na wierzchu zeszytu, którego używała do liczenia zadań w domu, kartkę i napisała parę słów wyjaśnienia dla mamy, gdyby ta wróciła z pracy wcześniej niż ona od kolegi.

Nie minęło może więcej niż półtorej minuty, a ona stała przed drzwiami od mieszkania rodziców Macieja.

R. J. Nowakowie – widniało na posrebrzanej tabliczce, umieszczonej na mahoniowych, grubych drzwiach.

Maja zapukała. Usłyszała szuranie nóg po podłodze, tak jakby ktoś nie miał siły, by ich nawet ponieść oraz cichy trzask zasuwy.

– Cześć – powiedziała.

Maciej kurtuazyjnym gestem zamachnął dłonią, zapraszając ją do środka.

– Witam w skromnych progach.

Dziewczyna uniosła kąciki ust w lekkim uśmiechu. Czarnowłosy chłopak jakimś cudem zawsze umiał ją rozbawić.

– Nie wygłupiaj się. Chociaż przyznam, że gdybyś był taki na co dzień, to może wyszedłbyś na ludzi.

– Oj tam. Ja jestem doskonały, chociaż tego jeszcze nie widzisz – mrugnął okiem.

Maja rozejrzała się po przedpokoju. Oprócz nich chyba nikogo nie było, ale wolała się upewnić

– Jest Renata? – mama Maćka wolała, gdy Maja mówiła jej po imieniu. Razem ze swoim mężem Jędrzejem byli dość młodym małżeństwem. Obydwoje mieli dopiero trzydzieści osiem lat. Łatwo można było obliczyć, że Maciek dość szybko przyszedł na świat.

– Nie ma, będzie dopiero o trzeciej. Szef ostatnio ją przetrzymuje. Chcesz coś do picia?

– Nie, dzięki.

Poszli do jego pokoju. Był takiej samej wielkości jak jej. Panował w nim okropny bałagan, chociaż było widać, że przez te półtorej minuty chłopak starał się uprzątnąć to gorsze miejsca.

– Siadaj przy biurku. Sorry za – wskazał ręką na swoje cztery ściany – ten burdel.

– Przynajmniej się do niego przyznajesz – zażartowała. Usiadła na wskazanym miejscu. Znajdowało się tuż przy oknie, więc dokładnie widziała swoje własne.

Przyjrzała się Maćkowi. Miał czerwony nos, włosy jeszcze bardziej potargane niż zazwyczaj. Nawet jego skóra nabrała bledszego odcienia. Chyba nawet nie natrudził się przebraniem w jakieś luźne ciuchy, bo nadal chodził w piżamie.

– Przeziębiłeś się – stwierdziła.

– Bingo, wygrałaś... wygrałabyś tulasa, ale nie chce ciebie załatwić. Kto przyniesie mi zadanie domowe.

– Oh. Jakie. To. Miłe – wycedziła.

– Nie foszkaj się – Maciek wyciągnął chusteczkę higieniczną z paczuszki. Podniósł na chwilę rękę, jakby chciał zatrzymać całą sytuację. – Sorry, ale ten katar mnie wykańcza. Wyglądam z tym nosem jak pan Wiesio.

– Lepiej leż w tym wyrku – rozkazała – Cholera, a ja kazałam ci otworzyć okno.

Maja uderzyła się dłonią w czoło.

– No co ty, przynajmniej przewietrzyłem pokój od tych bakterii.

W głowie dziewczyny uruchomił się tryb opiekuńczy. Chociaż na co dzień kłócili się ze sobą jak kot z psem, to w końcu był jej jakby nie patrzeć przyjaciel. Jego znała najdłużej i mogła porozmawiać o wszystkim. A czasami nawet dało się z nim wytrzymać i bywał przydatny, więc trzeba się było nim zająć.

– Leż

– Oho, dominacja. Podoba mi się to – złośliwe iskierki błyszczały w oczach chłopaka.

– Przez chwilę byłeś grzeczny, mógłbyś taki zostać?

– Nie, tak jest lepiej, ale skoro tak mnie przekonujesz, to mogę leżeć. Powiedz mi jak tam w szkole. Pewnie tęsknią za moją błyskotliwą osobowością.

– Muszę cię rozczarować, niezbyt – odparła kąśliwie Maja. Wyłożyła skserowane w szkole notatki i położyła obok komputera.

– Serce mnie zabolało – wskazał na klatkę piersiową. – Masz stetoskop?

Rudowłosa przewróciła oczyma. On się tobie przyda, nie możesz go zabić, tylko dlatego, że cię trochę denerwuje – przekonywała siebie.

– Jest sprawa.

Maciek uniósł brwi w zdziwieniu.

– Poważny ton, czyli coś grubszego. Co się stało?

– Projekt z plastyki się stał.

– Z plastyki? Co tym razem wymyśliła?

Maja pokrótce przytoczyła słowa nauczycielki. Maciek z namysłem podrapał się po brodzie.

– Kogoś się dobierze do pary, gorzej będzie z całym wykonaniem.

– Ekhem. À propos pary. Chyba będziemy musieli być ze sobą – przyznała rudowłosa – Z tego, co widziałam, chłopacy już sobie zaklepali partnerów, tak samo dziewczyny – znowu pomyślała o Sandrze.

Na twarzy Nowaka wykwitł uśmiech.

– Jesteśmy na siebie skazani.

– Trafne. Tak więc błagam, ułatw mi to zadanie i nie marudź, gdy będziemy robić ten projekt.

– Nie martw się, będę się powstrzymywał – obiecał szczerze chłopak – Też mi zależy na ocenie.

– No to jesteśmy umówieni. Tu położyłam ci ksero, nie będziesz musiał tyle przepisywać – wskazała na kartki na biurku – Ja muszę iść, głodna jestem.

– Dzięki. Może ci coś dać do jedzenia?– zaproponował Maciek.

– Nie. Mama i tak powinna zaraz wrócić, a do tego jeszcze muszę zrobić swoje lekcje. Ty leż i się kuruj.

– Tak jest pani doktor – zażartował. Wstał, by odprowadzić ją do drzwi – Pa. Do końca tygodnia raczej nie wrócę, jakby co, to możesz wysłać zdjęcia, by nie przychodzić.

– Aż tak mnie tu nie chcesz?

– Nie chce zarazić – sprostował – Chociaż doceniam, że dbasz o mojego lenia.

– Po prostu za dobrze cię znam. Gdybym dała zeszyty, to byś nie chciał przepisywać.

– Słusznie.

– To na razie.

Maciek kiwnął głową i zamknął drzwi za Mają. Nie wiedząc czemu wychodząc z jego mieszkania, miała dobry humor.

Kiedy weszła do domu, od razu zganiła się za to, że zapomniała wziąć komórkę. Kompletnie wypadło jej to z głowy. W żadnym z pomieszczeń nie było rodziców. Weszła do swojego pokoju. Ciemnozielone ściany od razu ją odprężyły. Komórka leżała tam gdzie ją zostawiła, czyli na parapecie. Zielona dioda migała, co znaczyło, że miała nieodebrane połączenie.

Mama – nieodebranych połączeń 5

– Świetnie, a jeszcze nie mam nic na koncie – zirytowała się – Teraz muszę czekać.

Nie trwało to zbyt długo, może tylko trzy minuty jak po pokoju rozniosła się piosenka Ordinary Human zespołu OneRepublic.

– Mamo? Czemu dzwoniłaś?

– Czemu do jasnej cholery nie odbierasz – usłyszała krzyk matki – Dobijam się od pół godziny.

– Byłam u Macieja, dać lekcje ze szkoły.

– Czemu nie wzięłaś telefonu?

– Po prostu zapomniałam, może powiedz, co się stało, że dzwoniłaś.

Maja usłyszała westchnięcie. Wyobraziła sobie, jak po drugiej stronie jej mama przeciera czoło dłonią.

– Jestem na komisariacie.

– Co?! Dlaczego?

– Powiem ci w domu, zrób coś sobie. Wrócę za godzinę.

– Ale...

Usłyszała ciche pyknięcie obwieszczające rozłączenie się.

Co się stało, że jest na komisariacie? Co się znowu dzieje?

Mechanicznymi ruchami poszła do kuchni i zrobiła sobie zupkę z torebki. Nie mogła się na niczym skupić, a co dopiero zrobić coś jadalnego. Umyła miskę i usiadła przy biurku.

Jej wzrok ślizgał się po linijkach biografii, ale sens zdań umykał. Oparła głowę na rękach. Na dźwięk otwierających się drzwi wejściowych.

Małgorzata weszła do domu i powiesiła kurtkę na wieszaku.

– Powiesz mi, co się stało? – rzuciła na wstępie

Zielone oczy spoczęły na córce. Widać było, że słania się na nogach.

– Zrobię sobie kawę – wymigała się.

– Masz – wskazała na filiżankę pełną czarnego napoju. – Wiedziałam, że to powiesz. Przestygła już nieco, ale powinna być dobra.

– Od czego zacząć – powiedziała mama. Jej rude włosy były spięte w luźnego koka, który już prawie się rozwalił.

– Może od początku – zasugerowała córka. Pani Dębkiewicz zmrużyła oczy, jakby nie chciała nic mówić.

– Wracałam z pracy i dostałam telefon z komisariatu. Zatrzymali ojca za bójkę.

– CO!

Sądziła, że się przesłyszała. Bójka?

– To prawda, ale jest coś jeszcze. Maju, wiesz, o czym on nam nie mówił?

*Może to opowiadanie czyta jakiś Poznaniak :D Ale gdyby tak nie było, wyjaśniam. Zakluczenie drzwi to nic innego jak zamknięcie na klucz. Ah, ten uczuć, gdy używasz regionalnej gwary :3

Cześć i czołem. Oto pachnący świeżością, nowy rozdział Dokonując Wyborów. Jak było widać swoją obecność zgłosił anst i fluff, aby wszystko się zharmonizowało. No i cliffhanger, aby potrzymać w napięciu xD

Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. Czerwiec już tuż tuż, a co za tym idzie wakacje. Postaram się, jak mogę, jak najszybciej wstawić kolejny rozdział, ale cudu nie stworzę.

Mam do Was tylko jedno małe pytanie. Czy chcecie, abym stworzyła zakładkę z bohaterami. Ułatwi to wam w czytaniu opowiadania?

Pozdrawiam was :D

Atramentowa.

I jeszcze jedno! Każdy komentarz karmi tego okrutnego stwora, zwanego weną.