Rozdział 8 - WSZYSTKO, JAK NA SPOWIEDZI

Rozdział 8

Wszystko, jak na spowiedzi

Szkolne godziny szybko minęły. Maja była temu wdzięczna, gdyż przez cały ten czas w głowie miała tylko jedno. Jak dobrać się do dokumentów.

Teoretycznie miała opracowany jako taki plan, chociaż nie był on wybitnie trudny i zmyślny. Zamierzała po prostu wykorzystać nieobecność rodziców.

Oczywiście tutaj napotykała się na szereg komplikacji, jakie mogły jej przeszkodzić jak na przykład wcześniejszy powrót opiekunów.

Kompletnie nie wiedziała, kiedy ojciec wraca. Z tego, co dowiedziała się od matki, to mogła jedynie oscylować między godziną trzynastą do dwudziestej. Tak duża rozbieżność czasowa mogła spowodować fiasko.

Wróciwszy do domu nie zaprzątała sobie głowy czymś tak trywialnym, jak zaspokojenie potrzeby głodu. Jedyne co to powiesiła kurtkę na wieszak i odłożyła plecak. Nie minęły trzy minuty, jak znalazła się w pokoju, który pełnił funkcję gabinetu mamy.

Było to dość skromnie urządzone pomieszczenie.

Do ściany naprzeciwko wejścia przylegał gigantyczny regał wypełniony segregatorami oraz przeróżnymi książkami z czasów studenckim mamy Mai. Był to właściwie jedyny most łączący teraźniejszość Małgorzaty Dębkiewicz z jej przeszłością, o której rzadko kto coś wiedział.

W jednym z kątów stał fotel, a tuż przy nim biurko, na którym leżał laptop mamy i rachunki z pracy, które było skierowane ku oknu. Aby nadać charakter wnętrzu pani Dębkiewicz przemalowała ściany na chłodny odcień zieleni.

Całość nie sprawiała przytłaczającego wrażenia, a jedynie pewien rodzaj zharmonizowanego chaosu.

Maja niezbyt często zaglądała do gabinetu mamy. Kiedy była mała, wszystko tu było dla niej zbyt nudne i nijakie, więc unikała odwiedzania tych czterech ścian, jednak z biegiem czasu siłą przymusu musiała tam przychodzić do mamy. Spędzała tu najwięcej czasu, a więc gdy trzeba było dać mamie zgodę na wycieczkę, Maja nie miała innej opcji.

Przez to wszystko nie za bardzo ogarniała gdzie, co się znajduje.

Najpierw musiała się zastanowić czego dokładniej szukać. Nie miała żadnej poszlaki ani wskazówki.

Zaczynała od zera.

To bez sensu – pomyślała. – Wpadłam na głupi pomysł tylko z powodu paru zdań i mojej bujnej wyobraźni. Może po prostu coś źle zrozumiałam...

Jednak drugi głosik w jej głowie obstawał przy tym, żeby skorzystała z okazji, kiedy jest sama i ma szansę dowiedzieć się czegoś o sobie i rodzinie.

Maja westchnęła i potarła czoło. Od czego by tu zacząć... Zastanowiwszy się chwilę, przypomniały jej się swoje własne słowa z wczoraj, że życie jej mamy rozpoczęło się z chwilą założenia przez nią własnej rodziny.

Tak! Akt urodzenia. Skoro od czegoś trzeba było zacząć to właśnie od tego.

Maja przeszła wzdłuż regału. Tu rozliczenia, PIT– y, akty dzierżawcze, rachunki, weksle... Matko Boska, czego tutaj nie ma?

Nawet przy tak pedantycznym ułożeniu wszystkich dokumentów ciężko było wyszukać ten odpowiedni. Akt urodzenia musiał leżeć gdzieś na wierzchu, ponieważ jest jedną z przydatniejszych rzeczy niż taki PIT sprzed ośmiu lat.

Zniechęcona takim szukaniem Maja podeszła do biurka. Na wierzchu nie leżało nic ciekawego, więc pootwierała szuflady.

W jednej z nich leżał gruby zeszyt, który okazał się kalendarzem. Przy niektórych datach były ponapisywane nazwiska.

31 października – K. Skwierzyńska

Pewnie to do pracy – stwierdziła Maja, odkładając kalendarz na bok.

Tuż pod nim leżała teczka. Otworzywszy ją, Maja zobaczyła dwa wypisy ze szpitala. Daty wskazywały na to, że dokumenty pochodziły sprzed siedemnastu lat.

– Hmm... Nic o tym nie mówiła.

Przeglądnąwszy dalej dokumentację nie natrafiła później na nic dziwnego. Jedyną rzeczą, jaka wzbudziła podejrzenia u dziewczyny to właśnie te wypisy. Skupiwszy się na nich, wyodrębniła tylko trzy główne powody pobytu w szpitalu.

Dwa razy złamane żebra, jeden raz noga oraz tak samo z lewą ręką. Niestety nie było w nich nic napisane o przyczynach urazów, więc pozostawało to jedynie w sferze domysłów.

Oprócz teczki w szufladzie leżał jeszcze plik luźnych kartek, z czego tylko pojedyncze były pochowane w folijkach.

Jednym z takich dokumentów był akt urodzenia Mai.

Przejrzawszy go, Maja nie zauważyła w nim nic szczególnego.

Wszystko się w nim zgadzało. Jej imiona, miejsce i data urodzenia. Nie było żadnych wątpliwości, że jej rodzice naprawdę są jej rodzicami.

Rudowłosa znalazłszy to, czego szukała, stwierdziła, że może powinna sięgnąć jeszcze głębiej, skoro na razie nie odkryła niczego, co rzuciłoby nieco światła na mroki przeszłości rodziny.

Usiadła na chwilę na fotelu i sprawdziła godzinę na zegarze, który wisiał tuż obok. Było wpół do czwartej.

Przeczesała wzrokiem cały pokój. Będę musiała sprzątnąć, jak skończę – pomyślała. Niektóre dokumenty leżały w miejscach, na których wcześniej nie były i ich obecność tam byłaby od razu powiązania z jej wizytacją.

Maja z lekkim westchnieniem wstała. Fotel cicho zatrzeszczał. Pozbierała papiery i odłożyła na miejsce. Wahała się jeszcze przez chwilę czy nie zrobić ksero wypisów ze szpitala, by je później na spokojnie przejrzeć. Główny problem był jedynie w tym, że miała tylko drukarkę. Gdy miała robić ksero, to zawsze robiła je w szkole.

Od razu odrzuciła pomysł z zabraniem dokumentu do szkoły. Nie daj Boże mama szukałaby czegoś i zauważyła jego brak. Wpadła jednak na inny pomysł. W końcu była dzieckiem ery komputerów i lenistwa.

Zrobiła po prostu zdjęcie. Jakość była stosunkowo dobra i dało się rozczytać wszystkie słowa.

Szybko schowała to, co jeszcze zostało. Gdy stwierdziła, że biurko nie miało na sobie żadnych śladów jej akcji, przeniosła się na regał. Wszystko było dokładnie poopisywane, jednak żaden segregator nie był podpisany tak, jakby sobie życzyła. Wyjęła z półki jeden, który miał zachęcającą etykietkę: Rodzinne.

Na pozór nie było w tym nic ciekawego. Kopia własnego aktu urodzenia, który widziała wcześniej, dokument potwierdzający zawarcie małżeństwa między jej rodzicami.

Małgorzata Maria Domagała – Filip Jan Dębkiewicz

Jedyną nową informacją dla Mai było panieńskie nazwisko matki. Nigdy go nie poznała, gdyż pani Dębkiewicz zupełnie jakby chroniła swoją prywatność. Mai nigdy nie wpadł w oczy dowód osobisty jej rodzicielki, co było dość podejrzane. Swoją drogą nie było to aż tak potrzebne dziewczynie do szczęścia. Dopiero teraz zapragnęła wszystko wyszukać.

Zrobiła zdjęcie kolejnego dokumentu. Później wszystko zgram na laptopa – pomyślała. – To coraz bardziej zaczyna przypominać jakiś marny scenariusz na film o detektywie – amatorze.

Dalej były tylko wspólne rozliczenia. Dokument z banku sprzed pół roku, o tym ile jeszcze zostało do spłaty kredytu mieszkaniowego, ubezpieczenie oraz zdjęcie z prześwietlenia ręki Mai, gdy tak złamała ją dwa lata wcześniej na początku nauki w gimnazjum. Rudowłosa schowała to na swoje miejsce. Dziwiło ją to, że tak mało znalazła. To było zbyt dziwne, żeby było prawdziwe.

Gdy wkładała segregator na miejsce coś i już miała się odwracać, by wyjść, coś zauważyła kątem oka. Jakiś błysk. Tuż za wszystkimi teczkami i segregatorami, zasłonięta nimi leżała mniejsza teczka.

– Czemu tam spadłaś?

Maja wyciągnęła ją i chciała schować na miejsce, ale kompletnie nie wiedziała gdzie ją odłożyć. Z ciekawości otworzyła ją.

Serce zabiło mocniej w jej piersi. To było to, czego szukała. Wystarczyło tylko rzucić okiem na pierwszą kartkę.

Małgorzata Maria Domagała

Urodzona: 16 kwietnia 1969, Gniezno

Matka: Anna Izabella Wójcik

Ojciec: Zbigniew Paweł Domagała

Wystarczyły tylko pierwsze linijki, by dowiedziała się czegoś nowego. Nigdy nie wiedziała, że jej rodzicielka urodziła się w Gnieźnie. Wzięła całą teczkę w rękę i usiadła w fotelu.

Z każdą kartką oczy otwierały się jej coraz szerzej. Zobaczyła, że wypisy, na które się wcześniej natknęła, pochodzą właśnie stąd. Było ich jeszcze kilka. Przeglądając je, zauważyła, że zaczynają się od 1994 roku, kiedy to jej matka skończyła dwadzieścia pięć lat.

Jeszcze dalej znalazła zdjęcie z USG. Podpis niżej świadczył o tym, że to ona sama jako czteromiesięczny płód. Nie wiedziała jedynie, dlaczego zdjęcie zostało tak schowane. Dalej były inne badania z okresu ciąży jej mamy. Nie było w nich nic dziwnego. Daty się zgadzały, więc to musiała być ona. Zapamiętała nazwisko prowadzącego ją ginekologa.

Oprócz tych plików dokumentów doszukała się też jednej, niepozornej kartki w wymiarze A5. Nie rzucała się zbytnio w oczy. Nadgryziona przez ząb czasu miała pożółcone krańce. Wypisana ręcznie przez czytelne pismo o ładnie zaokrąglonych ogonkach w literach „y” i „j”, sprawiała wrażenie zapomnianej, wyrwanej pośpiesznie z większej całości.

Pacjentka sprawia wrażenie oderwanej z rzeczywistości, jednakże stanowczo widać poprawę (adn. 4.12) w stosunku do wcześniejszych badań. Przypuszczalnie można zmniejszyć dawkę kwetiapiny lub zmienić na słabszy zamiennik.

Przeniesiona na oddział 2C

Chociaż Maja nijak znała się na medycznym żargonie, bo w końcu była tylko przeciętną gimnazjalistką wyczuwała, że coś jej nie pasuje. Stwierdziła, że jak zwykle w sytuacji, gdy nikt niczego nie wie, pomocy użyczy jej niezastąpiona wikipedia.

Oprócz tego nie było w teczce już nic. Z lżejszym sercem, że już skończyła swoje buszowanie na niczym nie przyłapana, opuściła pomieszczenie, jeszcze raz upewniwszy się, iż wszystko wygląda na nienaruszone. W takim stanie nikt nie powinien się czegokolwiek domyślić.

W pokoju na spokojne przeanalizowała fakty. Z pozoru dowiedziała się tylko o nic nieznaczących faktach z życia jej matki. Prawie każdy człowiek był w szpitalu z powodu złamania przez głupi wypadek na schodach czy nawet na prostej drodze. Każda matka zachowywała pamiątki z okresu stanu błogosławionego. Tutaj również nie wyczuwała niczego tajemniczego. Jedynym zastanawiającym faktem była ostatnia notatka i fakt, że wszystkie te wiadomości z jakiegoś powodu jej matka chciała ukryć.

Mai nagle zrobiło się zimno. Podeszła do kaloryfera i odkręciła pokrętło na maksimum. Jej wzrok skierował się ku oknu.

– Ożesz ty. Wiedziałam, że o czymś zapomniałam! – krzyknęła.

Zapomniała o Maćku. Przecież jeszcze dzisiaj miała mu zanieść lekcje. W końcu był piątek. Zerknęła na zegar. Wskazywał na czwartą. Hipotetycznie mogłaby jeszcze iść do niego i dać mu wcześniej skserowane notatki, ale chciała być w domu w razie, gdyby jej tata miał właśnie wrócić.

W duchu była sobie wdzięczna, że kupiła doładowanie na komórkę i wysłała chłopakowi sms– a.

Sorki, ale dzisiaj nie mogę dać lekcji. Przyjdę jutro

Nie czekała zbyt długo na odpowiedź. Firana w jego oknie zafalowała i Maciek patrzył prosto w jej stronę, jednocześnie wskazując na telefon. W tym samym czasie komórka zawibrowała.

Wszystko ok?

Tak, ale nie mam czasu.

Podniosła jeszcze kciuk do góry, by Nowak nie miał żadnych wątpliwości. Ten jedynie uśmiechnął się. Mai jakoś tak zrobiło się cieplej na sercu. To miłe, że zapytał, czy wszystko gra. Maciek wrócił do tego, co robił. Rudowłosa jeszcze przez chwilę patrzyła na miejsce, w którym zniknął. Czasami zadziwiało ją to, że zna go tak długo, a tak naprawdę nie wie o nim tyle, ile by chciała.

Z westchnieniem pełnym czegoś na kształt smutku i rozczarowania, które pojawiło się znikąd, ale zapanowało w tym najważniejszym dla ciała mięśniu, oderwała się od okna i poszła do kuchni coś zjeść. W końcu była głodna.

Drzwi do mieszkania zaskrzypiały, obwieszczając, że ktoś wchodzi. Panele poniosły po mieszkaniu odgłos butów wydeptujących drogę. Szelest torby oraz ciężki oddech sprawiły, że Maja rozpoznała w gościu własnego ojca. Niepewnie wyszła z pokoju. Nadeszła pora na konfrontację.

Nie wiedziała czego się spodziewać, ale gdy zobaczyła swojego rodzica, coś wewnątrz niej się zacisnęło.

Filip wszedł do korytarza skulony jak pies. Wyglądał jak chodzący trup. Twarz miał poszarzałą, zapadniętą z cieniami pod oczyma. Same oczy były podpuchnięte i zaczerwienione, z czego jedno – lewe – zostało podbite i wyglądało niczym dorodna śliwka.

Maja oparła się o futrynę drzwi swojego pokoju. Milczała i obserwowała. Czekała na pierwszy ruch ojca. Ten obrzucił ją spojrzeniem zdrowego oka, zdjął kurtkę i miał się już odwrócić, by wejść do dużego pokoju, gdy rudowłosa wreszcie się odezwała.

– Nie zamierzasz nic powiedzieć?

– Matka i tak pewnie wszystko ci powiedziała – pan Dębkiewicz chciał wzruszyć ramionami, ale widocznie za bardzo go to bolało, gdyż skrzywił się.

– Powiedziała to, co wiedziała – zauważyła dziewczyna. – Jest jeszcze wiele luk. Jak chociażby zwykłe: Dlaczego?

– Chodź – ojciec powiedział tylko tyle i wskazał na pokój. Usiadł na kanapie, potarł nieogolone policzki, muskając lekko podbite rejony. Zasyczał z bólu – Cholera jasna, mamy jakieś woreczki z lodem, groszek lub mięso?

Maja pokręciła głową w geście zaprzeczenia. Ona usiadła na fotelu, tuż naprzeciwko niego.

– Co wiesz? – spytał tata.

Jego córka pokrótce opowiedziała jej to, co jej mama. O tym, że obie już wiedzą, że nie chodzi do pracy od dłuższego czasu, jak i o tym, że zadłużył się u paru osób i przez to wywołał bójkę.

– Dlaczego nic nam nie powiedziałeś?

– Nie zrozumiesz tego, jesteś...

– Jestem zbyt młoda – przerwała mu. – Daj spokój. To marny argument. Nie jestem dzieckiem, już dawno zaczęłam rozumieć, że sytuacja w naszej rodzinie nie jest taka, jaka być powinna. Ta obojętność... to nie jest dobre.

Filip pokiwał głową. Nie mógł się nie zgodzić.

– Po prostu co coś między mną a twoją matką zaczęło się wypalać. Żyjemy razem, a jednak osobno. Przykro mi to mówić, ale jedyną rzeczą, jaka nas łączy jesteś ty – powiedział jej prosto w oczy,

W środku, w głębi duszy Mai coś pękło. Wiedziała o tym doskonale, ale potwierdzenie tego w taki sposób było okrutne. Bolesne.

– Przepraszam, że to tak zabrzmiało – dodał po chwili ojciec. Zmarszczył czoło. – To mogło zabrzmieć zbyt ostro.

– Przyzwyczaiłam się. Powiesz coś, czego nie wiem? Bo na razie mówimy o sprawach oczywistych – nie mogła powstrzymać sarkazmu cisnącego się na jej usta. To była reakcja obronna.

– Co mam powiedzieć? Jak do tego doszło? Po prostu. Wypaliłem się.

– To nie jest żadne wytłumaczenie.

– Proszę cię, nie utrudniaj mi tego – powiedział pan Dębkiewicz zmęczonym tonem.

– To. Po. Prostu. Mi. Powiedz – wycedziła.

Ten spojrzał na nią poważnie, zmarszczył brwi i otworzył usta, by po chwili zamknąć i ponownie otworzyć. Maja widziała, że się waha.

– Nie oceniaj mnie za to, co teraz powiem, okej?

– Postaram się.

– Hmm – westchnął. – Od czego zacząć. Zostałem wyrzucony z pracy dwa miesiące temu. Wiesz, psychiatra pod wpływem używek w pracy może liczyć tylko na natychmiastowe zwolnienie. Po prostu niektóre rzeczy mnie przerosły. Oczekiwania twojej matki wobec mnie i zarobków. Doskonale rozumiesz, jak bardzo lubi żyć na przyzwoitym poziomie.

Nie chciałem, aby się o tym dowiedziała, więc musiałem grać. Wychodziłem codzienne rano do pracy, a tak naprawdę szlajałem się gdzieś po mieście. Przez to musiałem brać skądś kasę. Zapożyczałem się u znajomych oraz innych ludzi. Niekoniecznie u takich, którym by się to nie opłacało. Zadłużenie rosło i rosło, aż mieli tego dosyć. Też nie byłem lepszy. Prowokowałem, myślałem, że bardziej zależy im na oddaniu forsy niż na tym, jak oni wyjdą po tej bójce. Przeliczyłem się – parsknął na wpół żałośnie, na pół ze śmiechu.

– I tylko dlatego nic nie mówiłeś?

– Poniekąd. Nie wiesz, jak to jest być w takiej sytuacji.

– Owszem, nie wiem – przyznała. – Ale nadal sądzę, że to bezsensowne.

Kłykcie dziewczyny pobielały, zaciśnięte dłonie na krawędzi stołu, pulsowały.

– Nic nie mówicie, tylko milczycie. Ty masz tajemnice, mama ma.

– Maju – zaczął – każdy chowa coś przed światem i to całkowicie zrozumiałe. Choćbyś znała kogoś przez całe życie, nigdy nie poznasz go w całości. Takie jest życie i lepiej, żebyś poznała tę prawdę już teraz. A teraz daj mi chwilę, muszę pomyśleć – powiedział.

Machnął ręką, tak jakby chciał odgonić córkę. Ta przełknęła ślinę i schowała dumę w kieszeń. Nic jej ta rozmowa nie dała. Jedynie znowu spowodowała więcej pytań. Jedynym promykiem słońca wśród tych burych chmur był fakt, że jej ojciec po raz pierwszy od dłuższego czasu przyszedł trzeźwy jak nigdy.

Kiedy jej mama wróciła, Maja znalazła się znowu w swoim pokoju. Zza zamkniętych drzwi słyszała podniesione głosy. Były zbyt niewyraźne, by mogła coś z nich wyłuskać. Zrezygnowana zajęła się czytaniem książki. Tym razem kłótnia nie przebiegała tak, jak zwykle. Mimo hałasu rozmowa była stosunkowo wyważona. Obyło się bez niepotrzebnej siły.

Maja miała nadzieję, że to może świadczyć o lepszym jutrze.

Następnym dniem była sobota. Maja nareszcie mogła się wyleżeć w łóżku i starała się jakoś zaplanować swój dzień. Wiedziała, że na pewno będzie musiała iść do Macieja oraz zacząć robić te przeklęte lekcje. Mimo że rok szkolny trwał już prawie trzy miesiące nauczyciele nie mieli litości. Zadanie poganiało kartkówkę, a ona była jedynie preludium do sprawdzianu. Wszystko i tak dążyło ku kwietniowi, kiedy to wreszcie nadejdą egzaminy.

Zmarszczyła czoło. Było nadzwyczajnie cicho i spokojnie jak na sobotni poranek. Zwykle budził ją zapach kawy, którą pili rodzice oraz śniadania, jednak nie tym razem. Zerknęła na budzik. Było wpół do dziesiątej. Wstała i swoje pierwsze kroki skierowała ku dużemu pokojowi. Siedzieli w nim jej rodzice, a w tle cicho przemawiał reporter o wydarzeniach rozgrywających się za granicą.

– Cześć – powiedziała cicho i niepewnie. Weszła do pokoju i usiadła obok nich.

– Hej – odpowiedzieli.

Coś wisiało w powietrzu. Latorośl Dębkiewiczów odchrząknęła.

– Coś się stało?

– Dlaczego miałoby się coś stać – od razu odparowała mama. – Po prostu tutaj siedzimy.

– Aż, nie po prostu. Może po prostu powiesz, o czym rozmawialiście?

Rodzice spojrzeli po sobie. Głos podjął Filip, do tej pory milczący i kontemplujący kwiatek stojący obok telewizora.

– Mówiliśmy o mnie, o tym, o czym i tobie mówiłem. Wszystko sobie wyjaśniliśmy, prawda?

– Tak, oczywiście – poparła go mama.

– Przestańcie – przerwała Maja. – To nie w waszym stylu. Przyznaję, nienawidzę, gdy się kłócicie, ale to – wskazała palcem na nich – jest o wiele dziwniejsze i gorsze.

Zirytowana poszła do kuchni coś zjeść. Dała im chwilę namysłu, by zdecydowali czy przemilczeć ponownie to, co się między nimi działo, czy też może powiedzieć wszystko, jak na spowiedzi. Zrobiła sobie jakąś kanapkę i jednych uchem słuchała cichej konwersacji między swoimi rodzicami.

– Ty to zrób. To twoja wina – fuknęła Małgorzata

– To nijaki argument.

Zdecydowanym krokiem wróciła.

– To jak? – spojrzała po nich. To było śmieszne. Zachowywali się, jakby byli dziećmi, a to ona dorosłą. Uniosła jedną brew tak, jak robiła to jej mama, gdy coś nie szło po jej myśli.

– Siadaj. Z tego, co wiem – tu mama Mai zlustrowała męża ostrym spojrzeniem – nie powiedział ci o jednej ważnej rzeczy.

– Po prostu przez tę bójkę będę miał sprawę w sądzie – rzucił ojciec. – Nie chciałem ci tym zaprzątać głowy.

Maja wytrzeszczyła oczy. W sumie to się tego spodziewałam, ale... – pomyślała.

– I chciałeś nic nie mówić – skierowała do ojca, po czym zwróciła się do matki – ty tak samo!

– Masz szesnaście lat. To nie powinno ciebie interesować – zauważyła chłodno jej matka. Spięte włosy w ciasny warkocz spowodowały, że twarz wydawała się ściągnięta.

– Mam szesnaście lat i właśnie dlatego mogę – sparowała. – Tylu rzeczy nie wiem.

– O niektórych rzeczach nikt nie powinien wiedzieć i jesteśmy tego świadomi obydwoje z twoim ojcem.

Maja już otworzyła usta, by dalej drążyć temat, ale zrezygnowała. Już wiedziała jak to dalej będzie się toczyć. Jej słowo przeciwko ich.

– Cokolwiek powiem i tak będziecie to mieli gdzieś, prawda? Jestem przegrana – warknęła.

– Daj jej spokój, Gośka – wtrącił się jej ojciec. – Teraz zdecydowanie wyolbrzymiasz. Było okej, spokojnie, a teraz znowu...

– Ja po prostu proszę was o szczerość. Sami wymagacie tego ode mnie, ale ja już nie mogę na to liczyć – powiedziała rozżalona Maja.

Ciepła dłoń jej ojca oparła się o czubek jej głowy. Dawno nie dostała od ojca grama uwagi, a co dopiero jakiegokolwiek miłego gestu, więc nieźle ją to wstrząsnęło. Oczywiście to byli jej rodzice, także wszelkie uczucia byłyby tu wskazane, a wręcz oczekiwane, ale w jej rodzinie było to niebywałe. Dawno nie odczuła z ich strony czegoś takiego.

Kiedy miała dziesięć lat, zakończył się u niej pewien etap dzieciństwa. To właśnie do tej pory żyła w bańce szczęścia, a przynajmniej pewnej jej iluzoryczności. Była głucha i ślepa na to, co się wokół niej działo, bo tego chcieli jej rodzice. Dbali o nią jak o kruchą porcelanową laleczkę, ale po pewnym czasie, gdy zaczęła dorastać, docierały do niej pewne fakty.

Przecież nie było zwyczajne to, że dwoje rodziców żyło ze sobą, ale jednocześnie jaku oddzielnie. Nie jadali razem obiadów, jedynie na święta Wielkanocy i Bożego Narodzenia siadali przy jednym stole. To nie było normalne, to nie było dobre. To wtedy powstała między nimi ta bariera, która istniała po dziś dzień.

Maja zamrugała, by odpędzić wspomnienia. Dłoń została zabrana, a jedynym śladem, że znajdowała się na jej głowie, była nieco przyklapnięta czupryna.

– Postaramy się – obiecał Filip.

Pani Dębkiewicz zacisnęła usta w wąską kreskę.

– Tylko nie wiem co, to zmienia. To nie są sprawy dla dziecka, bo pragnę przypomnieć, że nim jesteś – powiedziała.

– Nic nie zmienia. Ja po prostu chcę wiedzieć, co się wokół mnie dzieje. Czy to takie trudne do zrozumienia?

Wzrok Małgorzaty nieco zmiękł. Może uświadomiła sobie, że może jest trochę zbyt ostra? – pomyślała jej córka.

– Widocznie tak. Skoro już chcesz wszystko wiedzieć, to jak słyszałaś, ojciec będzie miał sprawę razem z tamtymi gośćmi. Na razie został wypuszczony, ale to tylko tymczasowe rozwiązanie – tłumaczyła.

Maja pokiwała głową na znak tego, że rozumie. Po opisaniu sytuacji i nakreśleniu jej toru biegu cała rodzina jak nigdy wcześniej zjadła śniadanie.

Może to coś zmieni? Może nadeszły lepsze czasy?

Myliła się, a do uświadomienia sobie tego potrzebowała jeszcze trochę czasu.

Odrobiwszy swoje lekcje, stwierdziła, że pora pójść do Maćka i dać mu te lekcje, by w niedzielę się tym nie kłopotać. Założyła jedynie gruby sweter, bo nie widziała sensu w zakładaniu kurtki do przejścia kilkunastu metrów do bloku obok i już była u kolegi.

– Dzień dobry pani Renato – przywitała się – Jest Maciek, mam lekcje?

Podniosła plik kartek, które trzymała w dłoni na potwierdzenie swoich słów.

Kobieta uśmiechnęła się.

– Wchodź. Nie ma go, musiał wyjść na chwilę, chociaż mówiłam mu, żeby został. Jeszcze bardziej pogorszy swój stan – pokręciła głową z dezaprobatą.

– Aha – Maja westchnęła – To ja mu to położę na biurku i ...

– Nie no co ty! Może herbatki? Poczekasz na niego. Mówił, że macie jakąś pracę do szkoły.

– Nie, dziękuję. Jeszcze musimy parę rzeczy omówić. Zaczniemy cokolwiek robić w kierunku tego projektu może dopiero za tydzień.

– Hmm... no dobrze. Nie jest ci za zimno? – spytała z troską pani Nowak. Jakby na przekór tym słowom w mieszkaniu było stosunkowo ciepło. Widocznie w kuchni było coś pieczone, gdyż w powietrzu unosił się zapach przypraw, a z kierunku serca mieszkania buchało ciepłem.

– Nie, nie jest. To ja tylko odłożę i już znikam – powiedziała jeszcze raz Maja.

Naprawdę lubiła mamę Maćka, ale nie miała dość dużo cierpliwości do tego typu ludzi, którzy potrafią zawracać nos z jakiegokolwiek powodu.

Drzwi do pokoju Macieja były uchylone. W pomieszczeniu panował lekki bałagan, zupełnie jakby po przebudzeniu chłopak nie trudził się z ogarnięciem całego rabanu.

– Mógłby coś zrobić – mruknęła pod nosem. Żwawym krokiem podeszła do biurka. Na samym wierzchu położyła ksero. Z ciekawością zerknęła na rysunki leżące tuż obok.

Była naprawdę pod wrażeniem. Na kartkach nie rozpoznawała większości postaci, ale na widok tych, które znała, aż się uśmiechnęła.

Mogła zobaczyć postacie z gier, książek, nawet karykatury paru nauczycieli. Jednym słowem miał talent. W tej chwili zorientowała się, że najlepiej dla niego byłoby nie marnować talentu, jaki naprawdę miał. Przeglądała rysunki. Po datach zapisanych z tyłu widziała, jak bardzo zmieniał się w ciągu tego całego okresu. Lepiej oddane szczegóły, pewniejsza kreska. Może i nie znała się na rysunku zbyt dobrze, a może nawet wcale, to z ręką na sercu mogła powiedzieć, że to było naprawdę coś.

Najnowszy rysunek był na razie jedynie szkicem. Owal twarzy, zarys oczu i ust. Nic poza tym. Na pewno będzie tak samo udany, jak poprzednie – pomyślała Maja. Odłożyła wszystko na swoje miejsce i gdy upewniła się, że wszystko jest nienaruszone, wyszła z pokoju, pożegnała się z Renatą i opuściła mieszkanie Nowaków.

Miała cały weekend, by zrobić porządek z tym całym bałaganem, który zrzucił na jej głowę.

Nowy tydzień rozpoczęła dość optymistycznie. W domu był względny spokój, więc wreszcie nie musiała się skupiać na opanowywaniu sytuacji. Oczywiście to nie sprawiło, że zamknęła oczy na nowe sytuacje, które postawiły rodzinę do góry nogami. Tym bardziej z większą energią i zawziętością postanowiła, że postara się wszystko wyjaśnić, jakkolwiek trudne by to było.

Do szkoły przyszła, bujając w obłokach. Jej myśli ciągle kierowały się ku znaleziskom lub projektowi na plastykę.

– Cześć, Maja – usłyszała głos Sandry. Blondynka szła dziarskim krokiem z przeciwnej strony.

– Hej. Co tam? Jak ci minął weekend? – spytała.

– Było spoko. Ojciec zabrał mnie i brata do kina. Wiesz, by zacieśnić więzy. Separacja, te sprawy – powiedziała na luzie.

– To dobrze – stwierdziła Maja. Obie dziewczyny weszły do szkoły, pogadały jeszcze trochę o sytuacji u Sandry i poszły pod salę od matematyki. Rudowłosa lekko uśmiechała się, słuchając tego, jak podczas seansu jakaś parka przed nimi starała się sobie umilić czas, ale coś im nie wyszło, gdyż chłopak pomylił stronę, po której siedziała jego ukochana i przez przypadek zmolestował jakąś starszą kobietę.

– I go uderzyła, uwierzysz?! Śmialiśmy się z tego przez dobre piętnaście minut, a inni się na nas gapili.

– Nie zazdroszczę doznań – zażartowała Dębkiewicz.

– Co się zobaczyło, się nie odzobaczy.

– Tez prawda.

Kiwnęły głowami w kierunku Kingi oraz Darii, która stała wraz z Tomkiem i jak zwykle się do niego przytulała. Gdzieś dalej Antek, razem z Kubą i Łukaszem zaśmiewali się z czegoś do rozpuku. Nigdzie nie było widać Maćka ani Michała.

– Nie w miejscu publicznym – Sara zganiła Darię oraz Tomka.

– Daj im spokój. Są tacy uroczy – zaprzeczyła Kinga.

– Yhym, tak uroczy, że za chwilę nie powstrzymam tej tęczy, co chce się ze mnie wydostać.

Daria i Tomek szczerzyli się, słysząc przekomarzania ich znajomych.

– Cześć, Maja – przywitała się Daria – A ty nic nie powiesz?

– A co mam powiedzieć. Póki nie dojdziecie – w tym miejscu przewróciła oczami – do drugiej bazy w moim pobliżu, nie mam nic przeciwko.

Tomek poruszył brwiami w znaczący sposób.

– Ten widok będzie zarezerwowany tylko dla czterech ścian mojego pokoju.

– Już coś takiego planujesz – Daria dźgnęła go w żebro.

– Ała. Ja tylko głośno myślę.

Dziewczyna spojrzała na niego z politowaniem.

– Ja wiem, że jestem twoją dziewczyną, ale nadal mam wątpliwości, czy myślisz. Nie martw się, kocham cię i tak jako takiego „buta”.

Maja milczała. Przyglądała się scenom rozgrywającym się na jej oczach i targały nią wątpliwości.

Miłość. Czy mają prawo mówić o czymś tak poważnym? W ich wieku można myśleć o zauroczeniu, zakochaniu się, ale czy można o miłości? Nie wiedząc dlaczego, Mai wydawało się to zbyt poważne, jak dla nich. Ledwie wyrośniętych od ziemi. I chociaż brzmiało to tak, jakby ona sama miała co najmniej siedemdziesiąt lat, to tak właśnie myślała i raczej nie zapowiadało się na to, by rychło zmieniła zdanie.

– Zawiesiłaś się, czy co? – poczuła szarpnięcie prawej ręki. Zamrugała i spojrzała na Sandrę, która patrzyła na nią z troską. Po tamtej kłótni zupełnie nie wracały do tematów, które wcześniej poruszono i zachowywały się jak gdyby nigdy nic.

– Oh, nie. Tylko się zastanawiałam.

– Nad czym?

– Nad nimi – wskazała na parę obok nich.

– Hmm? I co?

– Nic, w sumie to życzę im, aby się udało dotrwać ich związkowi przynajmniej do końca roku szkolnego.

Poruszyły temat trwałości poprzednich związków Tomka i Darii, przez co długość ich wspólnego rysowała się dość kiepsko, jednakże nie można niczego brać w życiu za pewnik.

Gdy zadzwonił dzwonek, weszli do sali wraz z panią Niedziałkowską. Dopiero w trakcie sprawdzania obecności do sali wpadł zdyszany Maciek.

– Przepraszam za spóźnienie – wysapał.

– Ostatnio nieobecny, a jak przyłazi, to się spóźnia – zauważyła ironicznie.

– Tak wiem, wszyscy mi mówią, że jestem niereformowalny – uśmiechnął się. Na ten komentarz wszyscy się roześmiali.

– Przynajmniej dobrze, że się przyznajesz, a teraz siadaj na miejscu.

Rozbawiona nauczycielka dokończyła sprawdzanie listy.

– Więc nie ma tylko Michała. Frekwencje macie w tym roku naprawdę niezłą – stwierdziła. – Mam nadzieję, że tego nie zepsujecie. A teraz przejdźmy do kochanych funkcji.

Nauczycielka powtórzyła to, co omawiali w piątek, a Maja cichym szeptem spytała Sandrę, czy może wie, dlaczego nie ma Michała.

– Nie słyszałaś? Nie weszłaś od soboty na facebooka?

– Powiedz, co się stało? – zirytowała się Maja. – Byłam zajęta.

– Antek znowu coś wstawił. Tym razem chyba przesadził, bo oberwało się właśnie Michałowi.

– To znaczy? – dopytywała Dębkiewicz.

Sandra pełna powagi pokręciła delikatnie głową i jeszcze bardziej zniżyła głos.

– Lepiej sama zobacz na następnej przerwie.